Van alle rollen die ik in mijn leven vervul, is die van tante misschien wel mijn favoriet. Hoe leuk het is als mijn nichtjes met uitgestrekte armen op me af komen rennen (tante Saaaaar!). Hoe grappig hun verhalen en gewoontes (Keet van 4 die haar naam eer aan doet, die altijd haar onderbroek kwijt is en die geen boodschap heeft aan het fenomeen opvoeding). En hoe fijn het is als ik een rustpunt voor ze kan zijn. Vertrouwd, en toch bijzonder.
Het grootste geschenk dat wij kinderen kunnen geven, is ze zien voor wie ze werkelijk zijn. De oprichter van Human Design zei altijd dat het systeem eigenlijk niet voor volwassenen is bedoeld. Wij hebben een homogene opvoeding gehad, waarbij we leerden dat we net zo moesten zijn als anderen om geaccepteerd te worden. Het duurt vaak een leven lang om vrij te worden van de conditioneringen uit onze jeugd. Maar de nieuwe generatie, die van onze kinderen, zou de eerste kunnen zijn die leert dat het juist de bedoeling is dat wij allemaal uniek en anders zijn. Dat wij allemaal een specifieke bijdrage hebben in het leven, dat wij elkaar aanvullen en dat niemand beter of minder goed is dan een ander. Dat wij nieuwsgierig mogen zijn naar elkaar, omdat iedereen met gaven komt die de wereld nodig heeft.
Toen mijn drie nichtjes en neefje geboren werden, zocht ik meteen hun designs op. Vanaf het eerste uur, hun eerste dag, zag ik wie zij mogen worden. Ik zie hun worstelingen, hun wijsheid en hun verwondering. Als betrokken buitenstaander, dat is het voordeel van tante zijn, loop ik graag een stukje met ze mee.
